با هر كه سخن گفتم در خود گره ای گم بود

چون كرم شبان تابان می تابی و می تابم

بر هر كه نظر كردم گریان و پریشان بود

چون ابر سبک باران میباری و میبارم

من درد محبت را هرگز به تو نسپردم

این عقده ی دیرین را میدانی و میدانم

بر مرثیه ام بنگر  نقش رخ خود بینی

این قصه دیرین را می خوانی و میخوانم

امیر فرخ تجلی